Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω referee.....

Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας είναι έτοιμος να ξεκινήσει. Είκοσι δυο παίκτες δίνουν το παρών τους στο γήπεδο και μαζί με αυτούς μπαίνουν στο χορτάρι και τρεις μαυροφορεμένοι άνθρωποι.

Από τους τρεις ο ένας κρατάει σφυρίχτρα και οι άλλοι δυο κάτι περίεργα σημαιάκια. Αυτή θα ήταν η περιγραφή ενός μικρού παιδιού για τους διαιτητές ενός αγώνα. Γιατί όμως μαυροφορεμένοι; Μήπως γιατί ακούνε τα χίλια μύρια για τις αποφάσεις τους; Μήπως γιατί οι κατάρες από δυσαρεστημένους οπαδούς και παράγοντες πάνε και έρχονται; Μήπως γνωρίζουν πριν πατήσουν το πόδι τους στο χορτάρι ποια θα είναι η μοίρα τους; Όταν ήμασταν πιτσιρικάδες –ωραία χρόνια τότε – κανείς δεν έλεγε πώς όταν μεγάλωνε θα γινόταν διαιτητής- το κοράκι. Τα όνειρα περιορίζονταν μόνο στις έντεκα θέσεις του γηπέδου. 

Πέρα από τη χιουμοριστική πλευρά – τώρα τελευταία άλλωστε έχουν αρχίσει να φορούν και χρώματα – η τριπλέτα της διαιτησίας συνήθως ακούει πολλά κατά τη διάρκεια μιας αναμέτρησης, άλλες φορές δικαίως και άλλες όχι. Κανείς δεν μπορεί να έρθει στη θέση τους, μιας και χρειάζεται να πάρουν αποφάσεις μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Σαφώς κάποιος θα μπορούσε να αντικρούσει ότι γι’ αυτό έχουν εκπαιδευτεί.

Συχνά στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα παράγοντες, φίλαθλοι και όσοι ασχολούνται δηλώνουν με παράπονο πως οι διαιτητές θητεύουν στις μικρές κατηγορίες ώστε να μάθουν. Το παράπονο ναι μεν μπορεί να είναι εύλογο, ωστόσο όλοι από κάπου πρέπει να ξεκινήσουν. 

Το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα δεν παύει να είναι το νηπιαγωγείο και το δημοτικό του ποδοσφαίρου και όσο περνούν τα χρόνια όποιος είναι ικανός και το έχει αποδείξει προβιβάζεται στο λύκειο και κατ’ επέκταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μιλώντας πάντα για τις μεγάλες κατηγορίες. Βέβαια το να μπορείς να σφυρίξεις και να κρατήσεις το σημαιάκι με ικανότητα σημαίνει πως πρέπει πρώτα από όλα να κατέχεις τους κανονισμούς, μετά τη μαγκιά να χειριστείς είκοσι δυο αθλητές και όχι μόνο που το αίμα τους βράζει γιατί πονούν αυτό που κάνουν και στο τέλος την ευστροφία να παίρνεις σωστές αποφάσεις μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Κάποιοι το έχουν και κάποιοι όχι… Κάποια διαιτητικά λάθη ναι…είναι τραγικά. Δεν μπορεί ακόμα και τώρα δολοφονικά τάκλιν να περνούν σαν τζαρτζαρίσματα ή απλά να τιμωρούνται με κίτρινη κάρτα ή να βλέπουμε να δίνεται οφσάιντ από εκτέλεση αράουτ.

Και ναι, οι διαιτητές «τιμωρούνται» από την πειθαρχική τους επιτροπή και έχουμε δει πολλές φορές οι τιμωρίες να είναι αυστηρές. Οι τιμωρίες των διαιτητών για τους παράγοντες των ομάδων δε λένε πολλά, αφού τις περισσότερες φορές οι διαιτητικές αποφάσεις έχουν κρίνει αγώνες, κατηγορίες και κύπελλα. 

Τα λάθη γίνονταν παλιότερα, συμβαίνουν τώρα και δυστυχώς θα γίνονται και στο μέλλον. Δεν παύει να υπάρχει αυτό που λένε ανθρώπινος παράγοντας που πάντα επηρεάζει μια απόφαση. Τα βλέπουμε να λαμβάνουν χώρα στα μεγαλύτερα γήπεδα του κόσμου, ωστόσο αυτό δεν είναι δικαιολογία αλλά αφορμή για να βελτιώνουν οι τριπλέτες τις ικανότητές τους βλέποντας και μαθαίνοντας.

Ωστόσο για να έχουμε ένα ωραίο παιχνίδι αυτό απαιτεί βελτίωση από όλους. Παράγοντες, παίκτες και φίλαθλοι χρειάζεται να προσπαθήσουμε να μην οξύνουμε καταστάσεις και να μάθουμε να ευχαριστιόμαστε το ποδόσφαιρο. Από την άλλη το διαιτητικό κομμάτι θα πρέπει να βελτιώνεται συνεχώς . Τέλος, αυτό που θα πρέπει οι σφυρίχτρες να κρατήσουν στο μυαλό τους καλά είναι πως είναι επαγγελματίες και θα πρέπει να συμπεριφέρονται ως τέτοιοι. Όταν γίνεται ένα λάθος καλό είναι να το παραδεχόμαστε και να κοιτάζουμε να βελτιωνόμαστε από αυτό. Αυτό ισχύει για όλους μας.

RodopiSports

Πηγή : http://stathis1963.blogspot.gr/