Στις 3 Νοέμβρη ψηφίζουν οι Αμερικανοί για Πρόεδρο της έως σήμερα Παγκόσμιας Υπερδύναμης. Αν εκλεγεί η Αριστερά στις ΗΠΑ, είναι πολύ πιθανόν να ανατραπεί ο ηγετικός ρόλος των ΗΠΑ, τόσο στην παγκόσμια οικονομία, όσο και στον στρατιωτικό τομέα. Οι ΗΠΑ έχουν το σχετικό πλεονέκτημα να είναι γεωπολιτικά μακρυά από εντάσεις, έτσι οι διεθνείς τους σχέσεις έχουν μικρή σχετικά επήρρεια στο εκλογικό αποτέλεσμα. Όμως για εμάς στην Ελλάδα η τυχόν αλλαγή του γεωπολιτικού ρόλου των ΗΠΑ μπορεί να έχει σοβαρότατα αποτελέσματα.
Η Ελλάδα βρίσκεται σχεδόν περικυκλωμένη από αρκετά κράτη με τα οποία διατηρεί από εχθρικές, έως χλιαρές σχέσεις, διαθέτει ίσως από τα μεγαλύτερα και πιο αξιόμαχα στρατεύματα της περιοχής (θεωρούμε ότι η αριθμητική υπεροχή των τουρκικών στρατευμάτων δεν συνοδεύεται από ποιοτικά κριτήρια, άρα θα μπορούσαμε να κρίνουμε γενικά ότι η Ελλάς υπερτερεί στρατιωτικά της τουρκίας). Ο στρατός της Ελλάδας έχει καθαρά αμυντικό ρόλο, ενώ οι ένοπλες δυνάμεις της τουρκίας έχουν καθαρά επιθετικό ρόλο σε πολλαπλά μέτωπα, αντίθετα με την Ελλάδα που ουδέποτε έχει χρησιμοποιήσει τις Ενοπλες Δυνάμεις της για προληπτικές κρούσεις κατά επερχόμενων επιθέσεων εκ μέρους των εχθρών της.
Η Ελλάδα ως μέσα για την πολιτική και εδαφική της επιβίωση θεωρεί αποκλειστικά την συμμετοχή της σε διεθνείς οργανισμούς και πολυμερείς συνασπισμούς, ήτοι τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Βασίζεται δηλαδή αποκλειστικά στην προσμονή ότι οι σύμμαχοί της θα αποτρέψουν την Τουρκία από επίθεση σε βάρος της Ελλάδας. Για δε τον ΟΗΕ, αυτό φαντάζει ως ανέκδοτο, το ΝΑΤΟ δεν έχει μηχανισμούς προστασίας κράτους έναντι άλλου κράτους μέλους και η ΕΕ άγεται και φέρεται από την άκρως Τουρκόφιλη Γερμανία.
Η Ελλάδα διαχρονικά επιθυμούσε να εξασφαλίσει την δέσμευση από τις ΗΠΑ ότι θα αποτρέψουν μια επίθεση εκ μέρους της Τουρκίας. Αυτό κατά επιεική χαρακτηρισμό είναι άκρως μινιμαλιστικό, καθότι το δόγμα «δεν διεκδικούμε τίποτα» αυξάνει τις επεκτατικές βλέψεις της γείτονος, η οποία φυσικά δεν περιορίζεται σε επέκταση σε βάρος της Ελλάδας, αλλά εποφθαλμιά και άλλους στρατηγικούς στόχους σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι ήδη η Τουρκία έχει καταφέρει να αλώσει τις δύο Παλαιστινιακές οργανώσεις την «Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή» που δραστηριοποιείται στην Ραμάλα και την Χαμας που δραστηριοποιείται στην Γάζα, στόχος δε της Τουρκίας είναι πέραν της εξαφάνισης του κράτους του Ισραήλ, η ανάκτηση της Ιερουσαλήμ από δυνάμεις υπό τον έλεγχο της Αγκυρας. Τέλος η Τουρκία πλήν της Γερμανίας, με την οποία έχει άριστες σχέσεις εδώ και περίπου 250 χρόνια, έχει καλλιεργήσει εντονότατα τις σχέσεις της με την Κϊνα, η οποία διακαώς επιθυμεί την σύσφιξη των σχέσεων με την Αγκυρα προκειμένου να εξασφαλίσει τον Νότιο Δρόμο του Μεταξιού, ο οποίος για αυτήν είναι ύψιστος στρατηγικός στόχος.
Έχοντας όλα αυτά υπ’ όψιν ας συγκρίνουμε τις θέσεις αλλά κυρίως την ιστορία των δύο υποψηφίων στις ΗΠΑ και ας προσπαθήσουμε να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα για το ποιος εκ των δύο «συμφέρει» περισσότερο την Ελλάδα.
Μπάιντεν: μέλος του «Δημοκρατικού» κόμματος, 47 χρόνια στην πολιτική ζωή, οι θέσεις του είναι ήδη αρκετά γνωστές στις ΗΠΑ, αλλά άγνωστες στην Ελλάδα. Δεν είναι ιδιαίτερα φιλικός στο Ισραήλ, μάλιστα είχε δημόσια διαπληκτιστεί με τον Menachem Begin, έχοντας την θέση ότι οι ΗΠΑ δεν θα έπρεπε να στηρίζουν καθόλου το Ισραήλ. Είναι ιδιαίτερα φειδωλός στις δημόσιες του τοποθετήσεις, αφήνει τους συμβούλους του να «διαρρέουν» τις απόψεις του (?) έτσι ώστε να μην χρειάζεται ποτέ να τις διαψεύδει. Σύμβουλός του πολύ ψηλά στην ιεραρχία της προεκλογικής του ομάδας είναι ο Ελβίρ Κλεμπίκ, Βόσνιος Μουσουλμάνος, τέως στρατηγικός σύμβουλος του Προέδρου Ερντογάν.
Τράμπ: νέος στην πολιτική, πολύ ευθύς, φημίζεται για το ότι πάντα λέει αυτό που σκέφτεται, επικοινωνιακός, έχει αρκετούς Ελληνοαμερικανούς στο επιτελείο του, πρόσφατα διόρισε υφυπουργό Άμυνας τον Ελληνικής καταγωγής Μιχάλη Κράτσιο.
Μπάιντεν: εισοδήματα περίπου 16.000.000 δολάρια ετησίως, τα 500.000 από το Αμερικανικό Δημόσιο ως «μισθό» (φορολογητέα) και τα υπόλοιπα τα μαζεύει σε «δωρεές» προς 4 ΜΚΟ που ελέγχει η οικογένειά του και αναφέρονται ως δωρεές. Πέρα από αυτό, ο γιός του Χάντερ εισπράττει κολοσσιαία ποσά από Κινεζικές, Ουκρανικές, Γερμανικές και Τουρκικές εταιρείες, γεγονός που έχει βάλει φωτιά στην Αμερικανική πολιτική σκηνή. Ο Μπάιντεν δεν εργάστηκε ποτέ του, μπήκε πολύ νωρίς στην πολιτική.
Τράμπ: διαθέτει κολοσσιαία κινητή και ακίνητη περιουσία πρίν μπεί στην πολιτική, υποχρεώθηκε να αποξενωθεί από κάθε επιχειρηματική του δρστηριότητα λόγω ασυμβίβαστου, μάλιστα δεν εισπράττει τον μισθό του ως Πρόεδρος των ΗΠΑ (περί το 1 εκ. δολάρια ετησίως)
Μπάιντεν: το κόμμα του ξεκίνησε και ολοκλήρωσε τον φονικό πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία κατ’ απαίτηση της Γερμανίας, δημιούργησε την Αραβική Άνοιξη και προώθησε την άνοδο του ISIS (Κλίντον), όπως και πολλές άλλες περιφερειακές συρράξεις. Ταυτίζεται απόλυτα με την Γερμανία σε όλα τα θέματα Ευρωπαϊκής πολιτικής, δεν θεωρεί την Κίνα ως εχθρό των ΗΠΑ, απλά έναν εμπορικό αντίζηλο (άλλωστε τι άλλο να πεί όταν έχει εισπράξει μέσω του γιού του τουλάχιστον 50 εκ δολάρια…. από Κινεζικές Κρατικές Εταιρείες, άνευ νόμιμης αιτίας).
Τράμπ: ευρίσκεται σε ανοικτή ρήξη με την Γερμανία, απέσυρε ήδη στρατεύματα από εκεί, θεωρεί ότι η Γαλλία είναι πολύ πιο αξιόπιστη σύμμαχος εντός και εκτός ΝΑΤΟ, επιθυμεί την αποχώρηση των στρατευμάτων των ΗΠΑ από ενεργά θέατρα πολέμου που είχαν ξεκινήσει οι Δημοκρατικοί, θεωρεί την Κίνα ως στρατηγικό αντίπαλο πρώτης τάξεως. Ο Τράμπ, συνομιλεί με τον Ερντογάν (όπως με πολλούς άλλους ηγέτες, ακόμα και τον Κιμ ιλ Γιούνγκ), όμως απέκλεισε την Τουρκία από τα F-35, σταμάτησε την χορήγηση ανταλλακτικών για τα Τουρκικά F-16, έχει σταματήσει σχεδόν όλες τις παραδόσεις όπλων στην Τουρκία, την ίδια ώρα που οι Γερμανοί έχουν αυξήσει αντίστοιχα τις εξαγωγές τους προς Τουρκία.
Μπάιντεν: Στηρίζει τους Παλαιστινίους σε βάρος του Ισραήλ, ουσιαστικά υιοθετεί την επιθετική πολιτική της Τουρκίας ενάντια στο Ισραήλ, έπλεξε χτές το εγκώμιο του Stoltemberg που είναι γνωστότατο ότι αποτελεί τον δούρειο ίππο της Γερμανικής πολιτικής εντός ΝΑΤΟ, υποστηρίζει την αρχή της αποφυγής εντάσεων στο Αιγαίο, αλλά με «διαλλακτικότητα» της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας και του «διαλόγου», είναι υπέρμαχος της πολιτικής των ίσων αποστάσεων και του «γκριζαρίσματος».
Τράμπ: Στηρίζει απόλυτα το Ισραήλ, κατάφερε μάλιστα σχεδόν όλες οι πέριξ χώρες να εγκαταλείψουν τους Παλαιστινίους, τους οποίους βλέπουν ως δούρειο ίππο της Αγκυρας και ιδιαίτερα επικίνδυνους. Εγκατέλειψε την πολιτική ίσων αποστάσεων των προκατόχων του, αγνόησε επιδεικτικά την Τουρκία, προσέφερε σε Ελλάδα, Κύπρο και
