Οικονομική κρίση και ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

γράφει ο Αντωνιάδης Βαγγέλης

Αναμφίβολα το πιο θεαματικό πολιτικό και πολιτισμικό αποτέλεσμα της βαθιάς και πρωτόγνωρης για τα μεταπολεμικά δεδομένα οικονομικής κρίσης που τα τελευταία χρόνια μαστίζει την Ευρώπη, είναι η καθολική αποδοχή ακόμα και από τους πλέον ευρωσκεπτικιστές του αξιώματος πως κανένα ευρωπαϊκό κράτος από μόνο του δεν έχει την δυνατότητα να αντιμετωπίσει το μέλλον. Κανένα ευρωπαϊκό κράτος από μόνο του δεν μπορεί να εγγυηθεί χρηματοπιστωτική σταθερότητα, ανάπτυξη και ευημερία. Και το κυριότερο κανένα ευρωπαϊκό κράτος λειτουργώντας αποκλειστικά σε εθνικό επίπεδο δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια όχι μόνο κλασικές υπερδυνάμεις που κυριαρχούν εδώ και δεκαετίες στο διεθνές προσκήνιο όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα αλλά ακόμα και τις αναδυόμενες δυνάμεις του τρίτου κόσμου.

Νομοτελειακά λοιπόν και για αποφύγουν το ορατό πλέον ενδεχόμενο να μετατραπούν οι ίδιες στον τρίτο κόσμο του 21ου αιώνα οι ευρωπαϊκές χώρες είναι απαραίτητο να ενωθούν.

Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως η πολιτική ενοποίηση οφείλει να είναι ουσιαστική και μακρόπνοη και όχι προσχηματική, αποσπασματική, πρόχειρη και κοντόφθαλμη,

όπως υπήρξε η <<ενοποίηση>> που έφερε το ευρώ. Ίσως το πιο αποτυχημένο και μισητό από τους ευρωπαϊκούς λαούς πείραμα της γραφειοκρατίας των Βρυξελών.

Σταδιακά λοιπόν επανέρχεται στον διάλογο για το μέλλον γηραιάς ηπείρου και μία ακόμα παλιά ιδέα που στις μέρες φαντάζει επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε, η ιδέα της Ευρώπης των Εθνών. Καθώς λοιπόν οι Ευρωπαίοι ξεπέρασαν τις διεθνιστικές ονειρώξεις της αριστεράς, διαπιστώνουν πως δεν είναι απαραίτητο να χάσουν την ανεξαρτησία και την εθνική τους ταυτότητα για να ενωθούν αλλά αντίθετα είναι προς όφελος των επιμέρους εθνικών κρατών να έχουν κοινή φωνή και έναν ενιαίο μηχανισμό που θα κάνει αυτή τη φωνή να ακούγεται πιο δυνατά στον κόσμο.

Αν κοιτάξουμε μακρύτερα από τα όρια της σημερινής κρίσης θα διαπιστώσουμε πως το όραμα μίας Ευρώπης κοινωνικά ευαίσθητης και συνεκτικής εξαρτάται από την πορεία πολιτικής ενοποίησης των κρατών της.

Αποτελεί πλέον κοινό τόπο όλων των αναλυτών πως μόνο μία πολιτικά Ενωμένη Ευρώπη μπορεί να αντιστρέφει την διαδικασία που σταδιακά μεταβάλει την Δημοκρατία των πολιτών και του κοινωνικού κράτους σε μια φαλκιδευμένη Δημοκρατία υποταγμένη στους νόμους και τις διαθέσεις των αγορών.

Είναι απαραίτητο λοιπόν να πολιτικοποιήσουμε την Ευρώπη δημιουργώντας ένα ενιαίο σύστημα αποφάσεων και διακυβέρνησης και ταυτόχρονα να νομιμοποιήσουμε με τρόπο Δημοκρατικό την ηγεσία που θα καθορίσει την πορεία της Ευρώπης.

Δίχως άλλο ο πρόεδρος ή πρωθυπουργός της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης πρέπει να προέρχεται από τις πολιτικές πλατφόρμες των ευρωπαϊκών συνασπισμών κομμάτων και να εκλέγονται αμμεσοδημοκρατικά από το σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών.

Αναμφίβολα η οικονομική κρίση είναι ο καταλύτης που προκαλεί τρομακτική επιτάχυνση των διαδικασιών της ευρωπαϊκής ενοποίησης καθώς ο ενισχυμένος ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην αγορά ομολόγων, ο ενιαίος μηχανισμός σταθερότητας (ΕSM) η τραπεζική ενοποίηση, το δημοσιονομικό σύμφωνο, η πρόταση για την δημιουργία κοινού κεφαλαίου αναχρηματοδότησης του δημοσίου χρέους και κυρίως η αποφασιστική στροφή για την παραμονή της Ελλάδος στην ευρωζώνη αποτελούν θεαματικά βήματα στην κατεύθυνση της πολιτικής ενοποίησης του ευρωπαϊκού χώρου.

Καταλύτη λοιπόν της τρομακτικής επιτάχυνσης των διαδικασιών της ευρωπαϊκής ενοποίησης αποτελεί η οικονομική κρίση, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση καλύπτει σε διάστημα λίγων μηνών ή ακόμα και εβδομάδων έδαφος που δεν είχε καλύψει στις προηγούμενες δεκαετίες των υπαναχωρήσεων και της πολιτικής μιζέριας.

Για πολλούς η εξέλιξη αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μία απόδειξη πως η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσω της σταδιακής και αόρατης συσσώρευσης ιστορικού δυναμικού το οποίο κάποια στιγμή αποσυμπιέζεται με τρόπο εκρηκτικό. Σύμφωνα με αυτή την θεωρία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συσσωρεύεται σεισμική ενέργεια και κάποια στιγμή προκαλεί σεισμό.

Αναμένουμε λοιπόν τον γεωπολιτικό σεισμό που θα προκαλέσει η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας που σίγουρα θα προκαλέσει τεκτονικές αλλαγές στον παγιωμένο εδώ και δεκαετίες παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων.