Τους λόγους που τον οδήγησαν στο να πάρει την απόφαση να κατέβει υποψήφιος ευρωβουλευτής στις εκλογές της 25ης Μαΐου εξέθεσε ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκεσήμερα Σάββατο 29 Μαρτίου στο ξενοδοχείο Hyatt της Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του πολύ-συνεδρίου Money Show.
Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση που του απηύθυναν το Ελληνο-Ιταλικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης και το Ελληνο-Κινέζικο Επιμελητήριο, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης παρουσίασε τις θέσεις του για την Ευρώπη του μέλλοντος και το ρόλο της Ελλάδας μέσα σε αυτή, τονίζοντας πως στόχος του είναι να αγωνιστεί ως ευρωβουλευτής για «μια Ευρώπη που δεν χωρίζει τους πολίτες της σε α’ και β’ κατηγορίας, για μια Ευρώπη όλων των Ευρωπαίων.»
Παρουσία του υποψήφιου Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Γιάννη Ιωαννίδη και υποψηφίων δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων από πολλούς συνδυασμούς, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης τόνισε πως η Ευρώπη του μέλλοντος πρέπει να επιστρέψει στις αξίες που την καθιέρωσαν, σημειώνοντας πως θέλουμε σήμερα «την Ευρώπη για την οποία αγωνίστηκε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, την Ευρώπη της αλληλεγγύης, των κοινών αρχών και αξιών, την Ευρώπη της ισότητας.»
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Κυρίες και κύριοι,
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές για τα κράτη-μέλη της. Ο Χέλμουτ Κολ έλεγε το εξής χαρακτηριστικό για να τονίσει την αξία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: «Ο αδελφός της μητέρας μου λεγόταν Βάλτερ και πέθανε στο Ρήνο κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο αδελφός μου ο Βάλτερ πέθανε κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο γιος μου ο Βάλτερ περνάει τα σύνορα χωρίς διαβατήριο». Αυτή είναι η Ευρώπη κυρίες και κύριοι. Και ασφαλώς λέμε ΝΑΙ στην Ευρώπη της ειρήνης.
Αγωνιούμε, όμως, για το αύριο αυτής της Ευρώπης. Αγωνιούμε για την παρουσία της Ελλάδας μέσα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Μιας Ελλάδας αδύναμης και εξαρτημένης, λόγω της παρατεταμένης οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πνευματικής κρίσης. Μιας Ελλάδας που βίωσε και βιώνει συνθήκες απόλυτης οικονομικής κατοχής.
Αυτό λοιπόν που για εμένα πρέπει να αποτελέσει απόλυτη προτεραιότητα για την Ευρώπη του μέλλοντος, είναι το να θέσουμε τώρα, ενόψει των επερχόμενων ευρωεκλογών, συγκεκριμένες δικλείδες ασφαλείας που θα διασφαλίσουν μια ισχυρή Ελλάδα μέσα σε μια ισχυρή Ευρώπη. Μια Ελλάδα ευρωπαϊκή σε μια πιο ελληνική Ευρώπη. Γιατί είναι αλήθεια φίλες και φίλοι, πως Ευρώπη χωρίς δυνατή Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει.
Ακούσαμε τον κύριο Μπαρόζο να μας καλεί να «υπερασπιστούμε την υπόθεση της Ευρώπης». Δεν χωρά αμφιβολία, πως συγχρόνως με την ελληνική πρέπει να αποκτήσουμε και ευρωπαϊκή συνείδηση.
Το πρώτο, όμως, που καλούμαστε να υπερασπιστούμε στην Ευρώπη, είναι η διατήρηση της ιδιοπροσωπίας του κάθε λαού. Εχθρός μας είναι η πολτοποίηση, η μετατροπή των λαών σε μια ομοιόμορφη μάζα, χωρίς συνείδηση, χωρίς εθνικότητα, χωρίς ταυτότητα. Κρατώ τα λόγια του πρώην προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ: «εάν για να έχουμε την Ένωση θα πρέπει να εξαφανίσουμε την ιδιοπροσωπία των μελών της, τότε η Ένωση θα πάψει να είναι Ευρωπαϊκή».
Ας τα ακούσει αυτά ο κύριος Ντράγκι, ο οποίος βλέπει ένα καλύτερο μέλλον για την Ευρώπη μόνο μέσα από τον περαιτέρω περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας των κρατών – μελών. Απέναντι σε αυτές τις θεωρίες πιστεύω ότι πρέπει να αντισταθούμε σθεναρά.
Δεν είμαστε οι Ηνωμένες Πολιτείες. Είμαστε 28, σήμερα, έθνη με διαφορετικές γλώσσες, θρησκείες, ήθη, έθιμα και παραδόσεις. Η Ε.Ε. είναι ένωση κυρίαρχων κρατών, όχι κρεατομηχανή.
Θέλουμε μία Ευρώπη που δεν θα ισοπεδώσει τις διαφορές των λαών, δεν θα διαγράψει τις παραδόσεις τους, αλλά θα ωφεληθεί από την πολυμορφία τους. Εξάλλου, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο μέγιστος Γιώργος Σεφέρης «σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σα να σβήνεις ένα κομμάτι από το μέλλον». Τα οποιαδήποτε οικονομικά ή κοινωνικά συμφέροντα δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τον κοινό στόχο, την ένωση των λαών. Αυτή η προσπάθεια μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την ενίσχυση των πνευματικών δεσμών, μέσα ακριβώς από την προβολή και ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του κάθε λαού.
Το δεύτερο που πρέπει να προτάξουν αύριο οι Έλληνες ευρωβουλευτές, είναι η διατήρηση των Ορθόδοξων χριστιανικών παραδόσεων της Ευρώπης. Όπως εύστοχα έχει γραφτεί σε παλαιότερο άρθρο για τα 25 χρόνια της Ελλάδας στην Ε.Ε., «η Ενωμένη Ευρώπη ιδρύθηκε από τους Χριστιανοδημοκράτες πολιτικούς Αντενάουερ, Μονέ, Ντε Γκάσπερι και Σπάακ ως μία οικονομική κοινότητα με προοπτική όμως να αποβεί μία πολιτισμική, οικονομική και πολιτικοστρατιωτική οντότητα με βάση τον ευρωπαϊκό πολιτισμό».
Ο πολιτισμός αυτός στηρίχτηκε σε τρεις πυλώνες: στον Χριστιανισμό και στην πολιτιστική κληρονομιά των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων. Αυτές οι στέρεες βάσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού δεν είναι δυνατό να αμφισβητούνται. Και πάνω σε αυτές τις αξίες πρέπει να βαδίσουμε, ώστε η Ευρωπαϊκή Ένωση να πάψει να είναι μια Ευρώπη όπου οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως αριθμοί, αλλά μια Ένωση πολιτισμού, μια υπερδύναμη πιο ανθρώπινη, διαφορετική.
Το τρίτο για το οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε, είναι πως πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού το ανθρώπινο πρόσωπο της Ευρώπης. Ακούγεται ίσως εξωπραγματικό να μιλώ για ανθρώπινο πρόσωπο, την ώρα που η Πατρίδα μας βίωσε με απόλυτο τρόπο την απαξίωση από την πλειοψηφία των ευρωπαίων εταίρων μας. Των εταίρων που πριμοδότησαν με τις πολιτικές τους στο ¨πειραματικό εργαστήρι¨ που λέγεται Ελλάδα τη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση, την απελπισία, που οδήγησαν έναν ολόκληρο λαό στη λαιμητόμο, εξευτελίζοντας και γελοιοποιώντας κάθε έννοια ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Εδώ, όμως, οφείλω να ανοίξω μια παρένθεση και να πω, πως αυτές οι συμπεριφορές δεν σημαίνουν πως και η χώρα μας δεν φέρει ευθύνη για τα υπάρχοντα χρόνια προβλήματα της οικονομίας μας.Στην Ευρώπη λένε πως το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η οικονομία, αλλά το πολιτικό κατεστημένο, που είναι ανίκανο να αλλάξει νοοτροπία και να κάνει αλλαγές. Έτσι εξηγούν το γεγονός πως η χώρα μας παραμένει ένας μη ελκυστικός επενδυτικός προορισμός, με την κατάσταση να επιδεινώνεται από το χαοτικό, ισοπεδωτικό και απρόβλεπτο φορολογικό σύστημα. Πρέπει λοιπόν εμείς οι Έλληνες καταρχήν να αποφασίσουμε τι Ελλάδα θέλουμε.
Σε καμία, όμως, περίπτωση –και παρά τα λάθη που έγιναν κατά κοινή ομολογία- δεν δικαιολογείται αυτή η κοινοτική συμπεριφορά σε ένα μέλος της οικογένειας της. Γιατί με το σκεπτικό αυτό οι περισσότεροι γονείς θα άφηναν να καταστραφούν τα παιδιά τους, επειδή έκαναν λάθη στο παρελθόν.
Σε κάθε περίπτωση, για να μην απογοητευθούν πλήρως οι υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ιδέας, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει επιτέλους να εκλάβει το ελληνικό πρόβλημα ως ευρωπαϊκό και να προσφέρει την απαραίτητη ηθική και υλική βοήθεια στην Ελλάδα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση κυρίες και κύριοι φαίνεται πως πρόδωσε τις προσδοκίες μας ενώ την εμπιστευτήκαμε και την πιστέψαμε.
Διότι πρέπει να καταλάβουν πως η Ελλάδα δεν είναι αποικία των Βρυξελλών, αλλά ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης. Τα κοινοτικά στελέχη δεν έχουν κανένα δικαίωμα να συμπεριφέρονται σαν σουλτάνοι ή αποικιοκράτες, αλλά σαν πραγματικοί συνεργάτες-εταίροι.
Καλούμαστε λοιπόν να ξεπεράσουμε όλες αυτές τις δυσκολίες και να αγωνιστούμε για μια Ευρώπη που θα σέβεται τις παραδόσεις της και την κληρονομιά της, μια Ευρώπη που θα στηρίζεται στις χριστιανικές αξίες της. Δεν θέλουμε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που «τρώει» τα παιδιά της.
Θέλουμε μια Ευρώπη του μέλλοντος, όπου ο κάθε λαός που συμμετέχει στην Ένωση αυτή διατηρεί την ταυτότητα του και μέσα από τη διαφορετικότητα του κάνει δυνατή τη σύνθεση μιας πραγματικά δυνατής, ειρηνικής Ευρώπης: μιας Ευρώπης που δεν χωρίζει τους πολίτες της σε α’ και β’ κατηγορίας, μιας Ευρώπης όλων των Ευρωπαίων.
Θέλουμε το ενιαίο νόμισμα, ένα νόμισμα όμως που προϋποθέτει δίκαιες, κοινές οικονομικές και πολιτικές βάσεις, προτάσσοντας πάνω από τα πανευρωπαϊκά συμφέροντα τα συμφέροντα του κάθε κράτους – μέλους ξεχωριστά.
Γιατί είναι αλήθεια, πως μετά και τις τελευταίες διευρύνσεις, η Ευρώπη μοιάζει περισσότερο από ποτέ με έναν οικονομικό γίγαντα και έναν πολιτικό νάνο. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ. Ένα ενιαίο νόμισμα δεν μπορεί να εξακολουθήσει να ισχύει χωρίς να συντονίζονται οι οικονομικές και αναπτυξιακές πολιτικές. Η Ευρώπη δεν μπορεί να παραμείνει οικονομικός γίγαντας χωρίς μια ισχυρή και σαφή πολιτική.
Θέλουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για μια Ευρώπη της ασφάλειας και της πραγματικής θωράκισης των συνόρων μας, όχι μια Ευρώπη που επιλέγει χώρες για «αποθήκες ψυχών».
Γιατί η λαθρομετανάστευση, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Πατρίδα μας, αποτελεί ένα σύνθετο ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η λύση είναι μία: χρήματα από τον κοινοτικό προϋπολογισμό για την προστασία των εθνικών μας συνόρων, που αποτελούν παράλληλα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και χάραξη κοινής πολιτικής για τη χορήγηση ασύλου.
Θέλουμε να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό για την ουσιαστική στήριξη και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της αγροτικής οικονομίας με τη χρηστή διαχείριση των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων.
Για να έχει μέλλον η ευρωπαϊκή ιδέα, πρέπει η Ευρώπη να επιστρέψει στις αξίες που την καθιέρωσαν: να αλλάξουμε προσανατολισμό, να αλλάξουμε πολιτικές, υπέρ των πολιτών, υπέρ της ασφάλειας, υπέρ της κοινωνικής ευημερίας, υπέρ της δικαιοσύνης, κατά της ανεργίας, κατά της φτώχειας, κατά της πολτοποίησης των λαών.
Διότι καθόλου τυχαία δεν είναι η άνοδος των άκρων σε όλη την Ευρώπη κυρίες και κύριοι.
Δεν είναι τυχαίο πως πληθαίνουν οι ευρωσκεπτικιστές, οι φωνές εκείνων που μιλούν πλέον ανοιχτά για κατάργηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με το πρόσχημα ότι δήθεν έπαψε να εξυπηρετεί τους στόχους και τις αρχές της.
Και ασφαλώς ο αυξανόμενος αυτός ευρωσκεπτικισμός έχει διαφορετική αφετηρία στο Βορρά και στο Νότο. Στο Νότο οι πολίτες έχουν αγανακτήσει με την κατακόρυφη πτώση του βιοτικού τους επιπέδου, στο Βορρά οι ψηφοφόροι διαμαρτύρονται γιατί αισθάνονται ότι πληρώνουν για τους «σπάταλους Νότιους».
Εδώ λοιπόν πρέπει να παρέμβουμε, και με δομικές αλλαγές να δώσουμε λύσεις στα αίτια που οδήγησαν στην κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, στην εξαθλίωση των λαών και στην επιβολή της δικτατορίας της μιζέριας.
Μπορούμε, αλλά μόνο μέσα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Μπορούμε, αλλά μόνο μέσα από τη συνεργασία, τη συνεννόηση, την αλληλεγγύη.
Ο Νότος είναι ισότιμο μέρος της Ευρώπης, όχι υποτακτικός των μεγάλων οικονομιών του Βορρά, δεν είναι πηγή φτηνού εργατικού δυναμικού.
Εάν κάποιοι στη Γερμανία ονειρεύονται «κινεζοποίηση» του Νότου, ας το ξεχάσουν.
Δεν μπορεί να αποτελεί η Γερμανία «βαρίδιο» στα πόδια της Ευρώπης.
Θέλουμε περισσότερη Ευρώπη, αλλά θέλουμε μια καλύτερη Ευρώπη, μια Ευρώπη όλων των Ευρωπαίων, όχι μία γερμανική Ευρώπη.
Θέλουμε την Ευρώπη για την οποία αγωνίστηκε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, την Ευρώπη της αλληλεγγύης, των κοινών αρχών και αξιών, την Ευρώπη της ισότητας.
Θέλουμε μια Ευρώπη με κοινή εξωτερική και πολιτική άμυνας, μια Ευρώπη της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής.
Θέλουμε μια ακόμη μεγαλύτερη Ευρώπη, απαιτούμε όμως από όλα τα υποψήφια προς ένταξη μέλη ΣΕΒΑΣΜΟ στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, στους θεσμούς και στις αξίες. Όπως για παράδειγμα, καλούμε τη γείτονα Τουρκία να καταλάβει πως ο δρόμος της προς την Ευρώπη περνά αναγκαστικά μέσα από την Ελλάδα και την Κύπρο.
Για τα εθνικά μας θέματα και την προάσπιση τους, είναι απαραίτητη η περαιτέρω θεσμική θωράκιση και η επέκταση των αρμοδιοτήτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του μοναδικού δημοκρατικά εκλεγμένου οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση, οι αποφάσεις της Ολομέλειας που άπτονται θεμάτων εξωτερικής πολιτικής να δεσμεύουν τα Συμβούλια Γενικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρα και τις Συνόδους Κορυφής. Αλλά ασφαλώς μια τέτοια πρωτοβουλία είναι δυνατή μόνο μέσα από την Αναθεώρηση των Συνθηκών.
Για να κερδίσουμε την Ευρώπη αυτή, απαιτούνται δυνατές, πατριωτικές φωνές, φωνές που έχουν αποδείξει πως δεν συμβιβάζονται, φωνές που ξέρουν να αντιστέκονται.
Για να καταστεί η Ευρώπη παγκόσμια δύναμη, πρέπει και να το θέλει η ίδια! Αξίες όπως η ελευθερία και η δημοκρατία που αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, είναι σήμερα οικουμενικές. Αν η Ευρώπη μετράει λίγο στον κόσμο, τότε και οι αξίες αυτές θα μετράνε λίγο.
Η Ευρώπη του μέλλοντος περνά μέσα από τις επιλογές του σήμερα.
Γιατί είναι προς όφελος όλων μας να δούμε το όραμα της Ευρώπης με όρους του μέλλοντος και όχι του παρελθόντος.
Εγώ επέλεξα στις 25 Μαΐου να δώσω το παρών, να μπω στη δύσκολη μάχη, να είμαι υποψήφιος ευρωβουλευτής.
Γιατί αγαπώ την Ευρώπη, αλλά δέκα φορές παραπάνω αγαπώ την Πατρίδα μου.
Γιατί πιστεύω πως η μάχη πρέπει να δοθεί εκεί, στα κέντρα αποφάσεων, στις Βρυξέλλες.
Γιατί πρέπει να μπει επιτέλους ένα φρένο στην αιμορραγία της Πατρίδας μας, στη μαζική μετανάστευση νέων, μορφωμένων παιδιών στο εξωτερικό, μέσα από την παροχή κινήτρων για την παραμονή και τον επαναπατρισμό Ελλήνων επιστημόνων, μέσα από την καθιέρωση της Ελλάδας ως εκπαιδευτικού κόμβου, μέσα από την ποιοτική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών μας ιδρυμάτων. Δεν νοείται φίλες και φίλοι, η Ελλάδα να είναι μια από τις ελάχιστες χώρες που δεν εκπροσωπούνται στα διεθνή όργανα για τα θέματα Παιδείας.
Γιατί οι Έλληνες ευρωβουλευτές δεν μπορούν να είναι κομματικοί τουρίστες σε αυτή τη σκληρή αρένα.
Γιατί είμαι βέβαιος, πως αν συνεχιστεί αυτή η φθίνουσα πορεία της Ευρωζώνης θα διαλυθεί και μαζί της θα σκορπίσει όλη η υπόλοιπη Ευρώπη.
Γιατί όπως έλεγε ο Ζακ Ντελόρ, το ποδήλατο της Ευρώπης πρέπει να τρέξει αλλιώς θα πέσει, με περισσότερο ρυθμό, περισσότερο πάθος.
Γιατί οι πρωτοβουλίες που θα ληφθούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση τα επόμενα πέντε χρόνια για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας κρίσης θα προσδιορίσουν το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, την εμπιστοσύνη των εταίρων στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και την επιβεβαίωση εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια υπολογίσιμη διεθνώς δύναμη ή ουραγός των παγκόσμιων εξελίξεων.
Γιατί τέλος, εάν αμφισβητηθούν στην πράξη αυτές οι γερμανικής εμπνεύσεως πολιτικές στις ευρωεκλογές, ίσως ανοίξει ο δρόμος για αλλαγές στην πορεία των πραγμάτων, ίσως κερδίσουμε στην πράξη όλοι μαζί, ενωμένοι, μια καλύτερη Ευρώπη, την Ευρώπη του μέλλοντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου