Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αμπελοκήπων-Μενεμένης, κατά την τακτική συνεδρίαση του της 13.5.2013, ύστερα από εισήγηση του Δημάρχου κ.Λάζαρου Κυρίζογλου, αποφάσισε τα εξής.
Μέσα στην πανσπερμία των διατάξεων του άρθρου 1 του πρόσφατα ψηφισθέντος Νόμου 4152/2013 [: «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής των νόμων 4038/2012, 4093/2012 και 4127/2013», ΦΕΚ Α΄ 107/9-5-2013], η Υποπαράγραφος ΣΤ.12.
P με το μεν πρώτο εδάφιό της εφαρμόζει «αναλόγως» το καθεστώς της διαθεσιμότητας (του Ν. 4093/2012) στους υπαλλήλους ΙΔΑΧ του Δημοσίου, των Ανεξαρτήτων Αρχών, των ΝΠΔΔ, και των ΟΤΑ, των οποίων οι θέσεις καταργούνται,
P ενώ με το δεύτερο εδάφιό της «προνοεί» για την «περίπτωση της κατάργησης θέσεων σε ΝΠΙΔ»: στην περίπτωση αυτή «προβλέπεται καταγγελία της σύμβασης εργασίας {δηλαδή, απόλυση} των υπαλλήλων με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου».
Επομένως, με την νεοπαγή αυτή διάταξη του δευτέρου εδαφίου της Υποπαραγράφου ΣΤ.12., το Προσωπικό ΙΔΑΧ των ΝΠΙΔ αποκλείεται ακόμη και το ήκιστα προνομιακό καθεστώς της διαθεσιμότητας, τίθεται εξ ορισμού εκτός του πεδίου της «κινητικότητας», και παρατάσσεται στον μονόδρομο της απόλυσης με ό,τι αυτή συνεπάγεται για κάθε εργαζόμενο, σε προσωπικό, οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο.
Παράλληλα, με την ίδια διάταξη διαμορφώνεται το πλαίσιο επί του οποίου θα μπορούν να «θεμελιωθούν» [και ήδη «θεμελιώνονται»] μεταγενέστερες «περιπτώσεις», με ειδικότερες και άκρως δυσμενείς, έως εξοντωτικές, για τα ΝΠΙΔ και τους εργαζομένους τους, ρυθμίσεις:
μέχρι στιγμής σημαντικότερη εξ αυτών προβάλλει η, σαρωτική στην διατύπωσή της, § 1 του άρθρου 4 του (ήδη τελούντος σε δημόσια διαβούλευση) Προσχεδίου Νόμου: «Οργάνωση Δημόσιας Διοίκησης και άλλες διατάξεις»:
«Νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, κρατικές ή δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί, νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που επιδιώκουν κοινωφελείς ή άλλους δημόσιους σκοπούς, καθώς και θυγατρικές εταιρείες των ανωτέρω νομικών προσώπων μπορεί να καταργούνται, να συγχωνεύονται ή να αναμορφώνονται, καθώς και να καταργείται, αντικαθίσταται ή τροποποιείται κάθε νομοθετική ή κανονιστική διάταξη σχετική με τη σύσταση, την οργάνωση, τη λειτουργία και τις αρμοδιότητές τους με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται με πρόταση του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, του Υπουργού Οικονομικών και του καθ’ ύλην αρμόδιου Υπουργού».
Με εφαλτήριο την Υποπαράγραφο ΣΤ.12. του άρθρου 1 του Ν. 4152/2013, το άρθρο 4 του Προσχεδίου Νόμου δεν περιορίζεται στην «περίπτωση της κατάργησης θέσεων σε ΝΠΙΔ», αλλά προβλέπει την «περίπτωση» της κατάργησης αυτών των ίδιων των ΝΠΙΔ, (όπως και ΝΠΔΔ, Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών), οπότε καταγγέλλεται η σύμβαση εργασίας του συνόλου του Προσωπικού τους.
ΝΠΙΔ, στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης [του οποίου χώρου, η ιστορική βαρύτητα, η πολιτική οντότητα, η θεσμική αυθυπαρξία, η διοικητική αυτοτέλεια και η οικονομική αυτοδυναμία υποτίθεται ότι αναγνωρίζονται από το Σύνταγμα και προστατεύονται απ’ αυτό και από την Ευρωπαϊκή Χάρτα της Τοπικής Αυτονομίας] αποτελούν οι Δημοτικές Επιχειρήσεις, μέσω των οποίων ασκείται στα Μητροπολιτικά Κέντρα
περισσότερο από το 50%, και στους Δήμους της ελληνικής περιφέρειας περισσότερο από το 70% των δημοτικών αρμοδιοτήτων.
Δημοτικές Επιχειρήσεις υλοποιούν, σε όλη την Χώρα, και καθιστούν προσιτές στο σύνολο του τοπικού πληθυσμού, πολιτιστικές, εκπαιδευτικές-επιμορφωτικές, και αθλητικές δραστηριότητες.
ΔΕΥΑ διαχειρίζονται, σε όλη την Ελλάδα (με εξαίρεση κυρίως τις περιοχές ευθύνης της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ), τα αγαθά της ύδρευσης και της αποχέτευσης, έχοντας δημιουργήσει ανεκτίμητες υποδομές και δίκτυα, από το υστέρημα και την καθημερινή συμβολή και συνδρομή, αλλά και την διαχρονική εγγύηση του απλού κατοίκου, δημότη, καταναλωτή.
Δημοτικές Επιχειρήσεις αξιοποιούν ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις και, χωρίς να επιβαρύνουν ούτε κατά ένα ευρώ τον Κρατικό Προϋπολογισμό, εφαρμόζουν ένα ευρύτατο πλέγμα κοινωνικοπρονοιακών προγραμμάτων, παρέχοντας, εντελώς δωρεάν, πολύτιμες υπηρεσίες, σε περισσότερες από ένα εκατομμύριο οικογένειες, και σε πληθυσμιακές ομάδες που βιώνουν εντονότερα την παρατεταμένη κρίση, και που, χωρίς την πολυεπίπεδη δημοτική υποστήριξη, θα είχαν προ πολλού εξαντλήσει ακόμη και τα βιολογικά όριά τους.
Δημοτικές Επιχειρήσεις και Δημοτικά Νομικά Πρόσωπα αποτελούν, ανά την Ελλάδα, τους μοχλούς ανάπτυξης της αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών, και της καλλιέργειας της (τόσο απαραίτητης) κοινωνικής συνοχής.
Επισημαίνεται πως το πλήθος των Δημοτικών Επιχειρήσεων, κατά την καλλικρατική περίοδο, έχει συρρικνωθεί εντυπωσιακά, η πρόσληψη του Προσωπικού τους ανήκει στην δικαιοδοσία του ΑΣΕΠ, ο έλεγχος των δαπανών τους έχει υπαχθεί στο Ελεγκτικό Συνέδριο, και οι προμήθειές τους διενεργούνται μέσω του οικείου Δήμου.
Παράλληλα, ο Δημοτικός Κώδικας (Ν. 3463/2006), και το Πρόγραμμα «Καλλικράτης» (Ν. 3852/2010), όπως ισχύουν, περιέχουν συγκεκριμένες προβλέψεις και κανόνες για την λύση των Δημοτικών Επιχειρήσεων, την ανάληψη της άσκησης των δραστηριοτήτων τους από τον αντίστοιχο Δήμο, την διεκπεραίωση των υποχρεώσεών τους, και την τύχη του Προσωπικού τους (το οποίο, κατά κανόνα, μπορεί να μεταφερθεί, με την ίδια σχέση εργασίας, και το ίδιο ασφαλιστικοσυνταξιοδοτικό καθεστώς, στο οικείο Δήμο).
Ενώ, όμως, ήδη υπάρχει και, κατά περίπτωση, εφαρμόζεται ένα επαρκές θεσμικό πλαίσιο, οι τελευταίες «οριζόντιες» νομοθετικές ρυθμίσεις [τόσο η συντελεσθείσα, με την Υποπαράγραφο ΣΤ.12., όσο και οι κυοφορούμενες με το «Προσχέδιο Νόμου»], με την ευρύτητα και την αοριστία της διατύπωσής τους, θέτουν και τις Δημοτικές Επιχειρήσεις στο στόχαστρο των «καταργήσεων»:
το νομοθετικό υπόβαθρο έχει καταστρωθεί, και με ένα Διάταγμα, για την έκδοση του οποίου ούτε ερωτάται ούτε καν ενημερώνεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση, δικά της ΝΠΙΔ θα αποτελούν παρελθόν, δικές της κρίσιμες αρμοδιότητες θα βρεθούν μετέωρες, δικοί της εργαζόμενοι θα λάβουν ό,τι «προβλέπεται» (δηλαδή την καταγγελία της σύμβασής τους).
Πέρα από την αναπόφευκτη όρθωση προσωπικών αδιεξόδων και την πυροδότηση κοινωνικών εκρήξεων,
πέρα από την αυτοκτονική απεμπόληση της άρρητης γνώσης που έχει συσσωρευτεί στις Δημοτικές Επιχειρήσεις,
πέρα από τον ανιστόρητο θεσμικό ευνουχισμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης,
ο επαπειλούμενος απορφανισμός των κρισιμότερων δημοτικών αρμοδιοτήτων [: κοινωνικοπρονοιακές δράσεις, ύδρευση-αποχέτευση, πολιτισμός-αθλητισμός], θα σημάνει:
αφενός την επέλαση ιδιωτικών μονοπωλίων (και την συνακόλουθη αύξηση των σχετικών τιμολογίων) σε αρμοδιότητες που θεωρούνται προνομιακές, καθώς διαχειρίζονται αγαθά καθημερινής χρήσης και άμεσης ανάγκης ή διαθέτουν (χάρη σε προηγούμενες αυτοδιοικητικές μάχες και θυσίες) εξασφαλισμένες υψηλές ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις στο πλαίσιο του νέου ΕΣΠΑ (ΣΕΣ 2014-2020),
και αφετέρου την αδιαφορία του ιδιωτικού τομέα και την υποχρεωτική αδυναμία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να ασκηθούν αρμοδιότητες και να παρασχεθούν υπηρεσίες σε γεωγραφικές περιοχές με
μικρές (άρα «ασύμφορες») πληθυσμιακές συγκεντρώσεις, - κι αυτό θα έχει ως ολέθριο (και πολλαπλώς επικίνδυνο) αποτέλεσμα την περαιτέρω ερήμωση της υπαίθρου, των ορεινών και των νησιωτικών περιοχών.
Πρέπει, πάντως, να τονιστεί πως, μέχρι στιγμής, προφορικές διαβεβαιώσεις ιθυνόντων της νομοπαρασκευαστικής εξουσίας περιχαρακώνουν το πεδίο εφαρμογής των πρόσφατων αυτών νομοθετικών ρυθμίσεων, χωρίς να συμπεριλαμβάνουν στα όριά του τις Δημοτικές Επιχειρήσεις και τους εργαζομένους τους.
Όμως, οι συγκυριακές προφορικές διαβεβαιώσεις δεν συνιστούν ερμηνευτικό οδηγό, και, πολύ περισσότερο, δεν αποτελούν δεσμευτικό θέσφατο για τον (άμεσο ή τον απώτερο) μελλοντικό εφαρμοστή αυτών των διατάξεων.
Γι αυτό και είναι απολύτως αναγκαίο η Υποπαράγραφος ΣΤ.12. του άρθρου 1 του Ν. 4152/2013 να καταργηθεί, και το άρθρο 4 του Προσχεδίου Νόμου «Οργάνωση Δημόσιας Διοίκησης και άλλες διατάξεις» να απαλειφθεί.
Ή, τουλάχιστον, και στις δυο διατάξεις να προστεθεί εδάφιο που θα διακηρύσσει πως οι ρυθμίσεις τους δεν αφορούν, δεν εφαρμόζονται και δεν αγγίζουν τον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, και ιδιαίτερα τους Δήμους, τα κάθε μορφής και είδους Δημοτικά Νομικά Πρόσωπα και Δημοτικές Επιχειρήσεις, καθώς και το Προσωπικό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου